o silencio a palabra
o poema a música a danza...
queren ser actos expansivos
probocador amigo lois pereiro
da poesía última
de amor e enfermidade

vintecinco anos non son nada
e tamén son moitos invernos
que puderon parir a primavera
e vémonos mañán nese serán

tan rebelde a mediodía

amor e sangue en chiapas
o teu expansivo poema
que tan chingon canta

o garcía e os labregos
e mira lois pereiro
que xa ven o veleiro zapatista ...

amor e sangue en chiapas

xa foi publicado neste espazo 

pipas 

o chan da de comer aos vexetais
as nubes e os regos danlles auga
o vento vai renovando o aire...

e as árbores danlle coberta
aos vexetais máis pequenos
e como irmás maiores
coidan deles

na ghaspara

que fas catalunya ?
que caminyo segues ?
cun pacto de conveniencia
da esquerda e dereita
e extremadereita catalana
e eses mosos represores

con ser republicanos
non abonda

que fas espanya ?
cos indultos non abonda
mentres siga esa xustiza
post-franquista

sementeira pola vida
polo berbés na revolta
do revés patas arriba
a festa da lacandona

camiñantes somos todas
micro aberto até chiapas  
navegando contra rumbo
á atoparse coa montaña

na revolta do berbés
arribada zapatista
caracois e paliacates
subíronse á tarima

indíxenas somos todas
platican bailan cubanas
cos galaicos e coas pibas
mapuches e colombianas

un camiñante

na cuberta do veleiro
que lle chaman a montaña
durito rasga a jarana
mentres vai fiando versos,
este marino universo
nos pone en nuestro lugar
miedo no da naufragar
entre algas i ballenas,
que salga la luna llena
que es tan grande como el mar 

durito da lacandona
este cabaleiro andante
vai sen o subcomandante
esa parella chingona,
o durito baixo as lonas
segue improvisando rimas
nos falta el de la pipa
ay mi querido escudero,
pero allá el escribe cuentos
de esta gira por la vida

nitu nitu