Abril 2010

30-4-2010

canto de trabajos


dan de mamar a sus hijos
limpian suelos de rodillas
y cosechan el maiz
guardan rebaños
siembran
siembran
dan de mamar a sus hijos

dan de mamar a sus hijos
lavan zurcen topa y ropa
manos secas de agarrar
limpian pescado
y frutas
frutas
dan de mamar a sus hijos

dan de mamar a sus hijos
cortan cargan leña ordeñan
y preparan de comer
van al mercado
solas
solas
dan de mamar a sus hijos  

   dan de mamar a sus hijos
hacen surcos sacos cestas
traen el agua y van a pie
cuidan el huerto
enseñan
sueñan
dan de mamar a sus hijos

pedro guerra

texto do disco
hijas de eva


foto muller zapoteca




29-4-2010

elegía en la lucha triqui

poema urgente por la lucha triqui
en memoria de bety y jyry

fue ayer fue en febrero
fue en noviembre
fue en ...

cuanta miseria cuanta sangre
cuantos golpeados i muertos
cuantos desaparecidos ?!

que sucede en la region triqui
que pasa en cada uno de sus pueblos
i que hemos perdido ?!

la caravana por copala parada en la sabana
eran hermanas i amigos entre oaxaca e finlandia
i las palabras fueron contestadas por las balas
pero no fueron paradas

triquis yi ni´nanj ni´ïnj
gente de la palabra completa
ay la palabra la palabra
l a p a l a b r a

diego minas

oaxaca 28-4-2010
29-4-2010

cantiga do millo


 

para o pobo de oaxaca
hoxe de luto outra vez


mediados do mes de abril o millo xa está nacendo
o cereal que deu mais forma a cultura dos galegos

este gran que veu de lonxe dese novo continente
america mal chamado outro ultraxe as suas xentes

este millo ou mainzo foi ocupar o espacio
do cereal anterior co seu nome suplantado

o canastro a debullada o muiño a muiñeira
este millo que da pe aos nosos cantos e festas

o millo e o pan de millo entre lendas e refrans
din que trae mala sorte do revés poñer o pan

cando atopes polo monte na noite a santa compaña
se non queres que te leven debes comer pan rapaza

e se tiras un anaco debes dar un bico ao pan
isto contaronme os vellos que non falan por falar

millo marelo e bermello millo branco millo corvo
moitas terras sementadas do temperán ao serodio

   pero o millo meus amigos foi perdendo o seu espacio
moita terra abandonada e na mesa desprazado

neste tempo de voltar con novos ollos pro campo
debe o millo camiñar con mais vida ao noso lado

lariño
galiza abril do 2010

posdata
encargoume cesar lema
un corrido sobre o millo
e xa podedes cantalo
con foliada ou corrido


28-4-2010

campos abandonados

muitos campos están abandonados

abandonados os muiños e os regos

e a auga desvíase e baixa polas corredoiras

desfacendo o traballo de moitas xeracións



e no solpor tamen baixan

os xabarins entre os soutos e as leiras

desfacendo os ultimos traballos das familias



no medio da corredoira duas crias xogan

e tamen xoga na casa a nena que naceu na aldea

logo de mais de vinte anos sen nacementos



as chozas 24-4-10

28-4-2010

a pedra e as chozas

a pedra e as chozas / camiñan parellas
casas e muiños / e os muros das leiras
pontes e cruceiros / que che dan o paso
terra do granito / de duros paisanos
pedras lavadeiros / cantas escaleiras
tamen os canastros / coas suas cubertas
casas que se caen / agora se arranxan
o vello granito / que nunca descansa

.

as chozas e a pedra
antes e agora
camiñan parellas

darredor da casa / vai un empredrado
as vellas sopenas / baixo os nosos pasos
pedra ben feitiña / cadrada sopena
ti ben que nos dabas / unha boa mesa
unha estraña pedra / vai facer un banco
parece un menhir / alguén dixo un falo
estas duas pedras /non son indultadas
que segue o empedrado / darredor da casa

as chozas e a pedra
antes e agora
camiñan parellas

entre unhas silveiras / foron ocupadas
duas boas pedras / por unha lagarta
a toba o reptil / non conservará
estas duas lousas / seguen a empedrar
algunhas visitas / as chozas chegaron
viven na cidade / camiñan pro campo
tolo mes de abril / de sol e poalla
hoxe van uns versos / os corpos descansan

as chozas e a pedra
antes e agora
camiñan parellas

as chozas 24-4-10

27-4-2010

duerme lisboa

dedicado a la familia‭
y el recuerdo de josé afonso


duerme lisboa,‭ ‬lugar de la luz blanca‭
lugar de los encuentros del corazón y el mar,
quien te visita conoce tu destino
ciudad de los amantes que saben naufragar

haces presente el tiempo de la infancia‭
magia de las calles perdidas,
bebe,‭ ‬viajero,‭ ‬el vino verde y limpio
de toda la melancolia‭

puerto hacia islas que antes has soñado
ropa en el viento tendida,
gente que mira a los ojos despacio
mientras finge estar dormida‭

‎duerme lisboa, lugar de la luz blanca
lugar de los encuentros del corazón y el mar,
quien te visita conoce tu destino
ciudad de los amantes que saben naufragar

si alguna vez nací,‭ ‬nací en lisboa‭

pablo guerrero

poeta e cantor extremeño en madrid
tema do disco toda la vida es ahora
o seu ultimo traballo é luz de tierra‭
con textos de poetas extremeños‭

26-4-2010

ser solidario

ser solidário assim p'ralem da vida
por dentro da distancia percorrida
fazer de cada perda uma raiz
é improvavelmente ser feliz

de como aqui chegar nao é mister
contar o que já sabe quem souber
o estrume em que germina a ilusao
fecundará por certo esta cançao

ser solidário, sim, por sobre a morte
que depois dela só o tempo é forte
e a morte nunca o tempo a redime
mas sim o amor dos homens que se exprime

de como aqui chegar nao vale a pena
já que a moral da historia é tao pequena
que nunca por vingança eu te daria
no ventre das cançoes sabedoria

ser solidario assim pr'além da vida
por dentro da distancia percorrida
fazer de cada perda uma raiz
é improvavelmente ser feliz

josé mário branco

actor e trovador portugués
que manten vivo o espirito
da revolucion dos cravos

26-4-2010

abril

A josé afonso

Com un ocell posat
a dalt de tot un arbre
abril vigila el seu temps
alerta de que tot camvía.
L'herbra més petita de les plantes
verdeja mentides de bon temps
i el cel, ara gris, ara bon dia.
Entre el polsim daurat
que fan els plàtans
passa la gent indiferent
entre espurnes vives y ferides
canta i ajuda el vent.
Un Abril em va portar
per l'aire una cançó
el meu amic la cantava
també la vull cantar jo.
Ai Abril mes amoros
aire de llum, vol de llavors.

Que vos durà el riu d'Abril
dins la corrent
aigua neta, aigua bruta
bones hores o mal temps

Seran de mort o de vida
aquestes flors
jo vull la meu amic
clavell de bones olors

Estimat no estiguis trist
si te costa alenar
si no ens ha camviat el març
un bon abril ho farà

Ai Abril mes amoros
aire de llum, vol de llavors.

maria del mar bonet

cantora mediterranea
desde a illa de mallorca
tema do disco do concerto
no olympia de paris 75

25-4-2010

os cravos e a crise

para o colectivo a porta
verde do sétimo andar

aquelas portas de portugal
pechadas mal pechadas
ducias e centos de anos
antes do vintecinco de abril

aquelas portas que se abriron
mentres na galiza seguian
outras portas mal pechadas
moitas que se tardaron en abrir

neste filo café da negra sombra
na crise a critica e os cravos
os cravos bermellos da verdade
a memoria a creacion a construccion
as imaxes as palabras e os cantos
esas flores esas plantas e esas árbores
esas arbores e ese bosque de abril

vigo 24 de abril do 2010

este poema coa trova de abril
e as quadras a beira da casa da horta
foi a miña pequena aportacion
esta noite pasada no negra sombra

24-4-2010

a beira da casa da horta

quadras na beira da casa da horta


alfandega e ribeira /eses populares bairros
as tendas sacan pra rua / as hortalizas do campo

ese vello lavadeiro / esas mulleres descalzas
frotando nos seus tapetes / botando xabron e auga

cantas casas que se caen / co rumor dun vello fado
o vento traerá a chuvia / e os gatos polos telhados

e hai hortas pequeninhas / entre casas e valados
os limons do limoeiro / acidos versos que fago

un barrendeiro inmigrante / de guinea ou cavoverde
barre ecoloxia e lixo / tanta vida que se perde

cantos templos e museos / torres arcos i esculturas
segue fora o meu caminho / que na rua está a cultura

unha ponte outra ponte / o douro chegando ao mar
canta riqueza e pobreza / que parte ou que quere entrar

os rabelos na ribeira / coas suas pipas de vinho
os corpos que van e venhen / ai as veces sen sentido

ese chiar das gaivotas / i esas pombas tan caladas
e as camaras dos turistas / que non captan case nada

lavadores valadares / nomes que me son comuns
bairros da minha cidade / nomes do norte e do sul

cae a chuvia miudinha / nun banco segue deitado
de costas ao rio un home / entre o vinho e o pasado

as escadas do barredo / eses cheiros a comida
e as escadas das verdades / que antes eran das mentiras

alfandega e ribeira / eses populares bairros
segue baixando este douro / con preguntas polo baixo

e regreso minha amiga / volto pra casa da horta
fora seguen as gaivotas / dentro a casa colectiva

alfandega e ribeira
o porto 10-09


23-4-2010

filo-café: crise/crítica

filo-café: crise/critica
24 de abril as nove da noite
no café uf negra sombra de vigo
poesia fotografia musica...
entre portugal e galiza
organizado por arditura
e a porta verde do setimo andar
entre as artes
e novos cravos bermellos

25 de abril sempre !!

23-4-2010

polución no teu cemiterio

Desacougados quedan teus cravos vermellos
na cinza diluída na auga escura do meu floreiro.
Pasa o tempo coma o trafego sanguíneo
de arterias aforcadas en tolemias graxentas
desasistidos miserábeis en crucifixións verdes
nos dominios de grandes corazóns enfermos,
respiracións entrecortadas i exaltadas
cando os teus ollos húmidos perden soño en destellos
e asoman asedios de pipas erectas
sobre das insinuacións marelas nas tebras
de patrias supostas no teu corpo verdescente
porque te venden, porque perdes monte
porque te quero verde mancomunada
porque te busco saudábel entre brétemas sinistras
e non sei se acaso te atopo nun punto cativo
perdido no medio da Ría que agarda
a que moitos en recuperalo perdan a vida;
mais eu sempre te desfruto enferma
e gusto de verte universal rediviva
no meu exceso volcánico de exaculación ideolóxica
porque te quero fodida antes que morta de medo
porque te rego de esperma curado de arrepío
porque cómpre saca-lo terror das tombas
nas que copulamos envelenados co tempo;
porque te alugan en nichos comunitarios
porque a cota láctea non te enche o ventre
porque te tiran en fosas miña amada rubia galega.
Pero medrarán na polución dos cadavres as serpes
coma a semente, miña amada, coma a semente.
O povo é quem mais ordena, no mar e na terra
e tamén no pube da matria nos cemiterios.
E ti, Xuntacadavres, nada sabes destes místeres
mais as tebras chamarán por ti encantadoras
cando encendamo-la utopía no ultraista burato negro
onde amamos ao demo de pirola rabela e cornos alleos.
Os tempos son chegados, querida,
pro meu deleite no teu ventre de inferno.

alfonso láuzara

poeta do colectivo a porta
verde do sétimo andar