caderno de comentarios

Ayotzinapa, México... Como si cada uno de ésos muchachos llenos de esperanza, hubiera sido uno que tenia que volver a nuestra casa, nos hemos quedado con ésta sensación de tristeza y de infinito vacío y desesperanza...

 Gracias Manolo por tu solidaridad.

A verdade é que o verbo acusar non soa ben nin acompañado de recibo....

¡¡¡¡Moitas grazas Pipas!!!!

 

A ver se a próxima visita lexendaria podémola compartir en directo.

Un abrasote410

Gostei muito de poema enrriba citado. Xa sabes que soy novato nesto da poesia, mais gustoume o repaso que fas dende as más "antigas" formas de comunicación hata as más "modernas". Xa sabes que no meu blog indico que teño alergia a facebook, twitter e demais. Identifiqueime. Unha aperta Kalamario

Toda a vida atopei na escritura una vía de escape, cando estaba mal escribía o que sentía, cando estaba ben tamén. Curiosamente á xente que me sigue lle gusta máis o que transmito cando estou mal, ás veces penso que non me queren ben pero resulta que cando me atopo melancólica ou triste transmito máis que cando ando feliz e contenta. Polo menos eso me acontecía ata non hai moitos meses. Quizáis sexa que durante moito tempo sempre escribín máis en negativo que en positivo pero dende hai xa uns anos decidín facer algo positivo da miña vida e ainda que ás veces escribo tristuras tamén escribo ledicias que debe ser coa práctica empezan a gustar entre a miña xente. Sempre escribín prosa, nuca se me dou pola poesía pero dende hai un tempo a poesía chamou ás miñas portas e recibiu unha cálida bencida. Afortunada de min de terte atopado onte no Calvario e coñecer algúns dos teus versos, agora xa me fago seguidora desta páxina que estou por asegurar me vai gustar máis con cada poema que lea. Practiquemos texto salvaxe ata acadar o sarcasmo!

la historia que cuentas de la bandera mexicana, como fueron los colores cambiando de significado. La propia historia de Mexico contada en unos versos. ¡Enhorabuena!. Kalamario.

o encontro na cidade e a saida ao rural
a tua familia como un bosque
deses en perigo de extincion
graciñas polo camiño
e o rio bota e non bota por fora
coma os homes fai ben e fai dano
unha aperta con amorín e cariño
pipas

pequeno ritual
tamen podia ser titulado atopei no parque
a imaxe ten un mes e os versos que son poucos
tardaron e sairon en duas tandas
nestes dias seguimos nesta onda poetica
das pequenas cousas rituais parques musicas...
unha aperta amigo

graciñas e coidado
na exploracion que hai espacios perigosos
eu tentei voltar pola exposicion pero non puido ser
gardo outras fotos da obra do compañeiro
unha aperta

a repeticion dunha palabra ou verso
é unha boa licencia poetica
da que non gosto abusar
e era unha tentacion
seguir escribindo o poema
cecais algun dia saia algo mais
unha aperta

uns saudos para pombas e chamaca
e para toda a banda
desde vigo para iruña
o camiño
xa o dirá a lua

apertas
manolo

ya firmo con mi propio mail y he quitado el detector de robots, total, un hacker, si quiere entar va a entrar...

Ahora, lo tuyo es muy raro, sobre todo el anterior, con carácteres cirílicos y toda la ostia, y boicoteando un espacio de poesía en galego...Raro-raro.
Esta y la anterior del Calamar cabreado APERTAS !!

graciñas amelia e un saúdo atlantico
aos teus ventos e cerros e seguimos camiñando
unha aperta manolo