01-2-2011
de pardais e calandrias
a andrea noé e gabi
en una jaula de oro pendiente de un balcónse hallaba una calandria cantando su dolorhasta que un gorrioncillo a su jaula llegósi usted puede sacarme con usted yo me voycanta un vello de cabelos brancos e recortado bigote da mesma cor nun camion bus urbano de oaxacaque pasa á beira do penal de ixcotely el pobre gorrioncillo de ella se enamoróy el pobre como pudo los alambres rompióy la ingrata calandria después que la sacócuando se vio libre voló voló y volóesta cancion lembro que tamen a cantaba a miña nai cando eu era un cativoe nos campos e nos cables eu ollaba os pardaispero non sabia como eran as calandriasel pobre gorrioncillo todavía la siguiópa ver si le cumplía lo que le prometióla malvada calandria esto le contestóa usted no lo conozco ni presa he sido yoo vello suda baixo a sua gorra gringa agarrado a barra do bus que esquiva os bachese o vello alterna os versos coa sua armonica e vira a cabeza cara atras e cara adiante y triste el gorrioncillo despues se regresósentado en un manzano lloró lloró y lloróy ahora en esa jaula pendiente del balcónse encuentra el gorrioncillo cantando su pasiónremata a cancion da calandria e o gorrioncilloe amablemente o vello pide un apoiomentres eu penso nas calandrias e pardaispresas e presos dos movimentos..........dous anos despois deste poemaos musicos seguen a subir aos camionspero non me atopei ao entrañable velliñoe onte por terras de etla logo das platicasdos viaxeiros amigos e dos presos dos queixos os chocolates e os freixos cos compas entre a arbore do pipe ollamos unha pequena calandria...