os represores da unión europea

un policía por cada desprazado-deportado

que levan nun barco de pasaxe que fai

o seu traballo máis sucio de grecia a turquía

e os represores levan mascarilla!

acaso temen ser infectados?

algúns represaliados ollan a cámara

pero os represores non se atreven

e un deles tapa a súa cara

é contaxioso ser desprazado

polo capital a guerra e europa?

todos poderíamos ser refuxiados!!

o cronista

nos campos de refuxiados

agardan ser recoñecidos

agardan por uns papeis

e por ser acollidas

ou agardan cruzar a fronteira

pero os campos de refuxiadas

se convirten de campos de detención

e xa están a ser campos de concentración

na súa terra explotadas

golpeadas atacados

logo desprazados refuxiadas

pero moitas non acollidas

de-por-ta-das

axudas para cativas e maiores

a caixa do calzado dos máis pequenos

para elas i eles que empezan a camiñar

e a súa beira esas cadeiras de rodas

para as maiores que camiñar non poden

e para os lisiados da guerra e do capital

o cronista

dóenme un pouquiño os dedos

de carrexar e abrir con eles

centosde bolsas de axuda

pros desprazados mal refuxiados

e tardei en coller unha navalla

porque non quería ferir

estas bolsas de cariño

cariño tamén o desta camisola

de apoio ás refuxiadas saharauis

que levan corenta e un anos

expulsadas da súa terra

dentro dunha pequena mochila

viñan unhas copias dun solidario texto

en tres idiomas da familia que a mandóu

somos muchos los que estamos con vosotros

en estos momentos tan duros y terribles ...

e noutra o debuxo que acompaña a crónika

debuxo infantil cravado no noso corazón

toneladas de roupa e mantas

materias de sanidade e hixiene

tendas de campaña comida ...

e chegaron uns poucos xoguetes

entre pequenos e educativos

peluches e monecos de plástico

tamen algúns bélicos

a nave hoxe estára en silencio e triste

mentres neste día con jolgorio e consumo

e sesgada memoria na cidade celebran

unha guerra inxusta coma todas

e á volta da represiva borbónica

monarquía no ano 1809

mañán voltamos á pacifista nave

a facer solidarias caixas

o cronista

antonio machado federico

garcía lorca e miguel hernández

nacidos en sevilla granada e orihuela

poetas do sur e doutras moitas terras

separados polos seus nacementos

trintecinco anos coincidiron

na mellor poesía daquela república

e nalgunhas das mellores propostas

colectivas culturais sociais...

e canta humanidade naquelas

tres grandes plumas e voces

pero nun espacio de seis anos

os tres foron mortos polos fascistas

lorca asasinado e desaparecido

no 36 no principio da guerra

machado morreu triste no 39

ás poucas semanas do exilio

e miguel hernández foi morrendo

fórono abandoando e matando

nas prisións do franquismo no 42

federico segue desaparecido

e do seu crime e do de miguel

aínda hoxe nos falta por saber

e os herdeiros dos fascistas

seguen gobernando partes

das manchadas españas

asociacións veciñais igrexas

bibliotecas cuarteis concellos

deputacións autonomías...

e agora en funcións desgobernan

o réxime da post-dictadura

mañán cómprense setentesete

anos da derrota da república

manolo pipas