todos somos parís
leo nos letreiros das paradas
e nos buses da miña cidade
de parís so coñezo
o seu macro aeroporto
nese espacio e nos seus avións
camiño de oaxaca teño escrito
alguns versos mestizos e pacifistas
e con compas de parís teño andado
por chiapas nos zapatistas espacios
lembro nun transbordo aquela pequena
mochila esquecida por alguén no chan
e os terrorificos policías franceses pensaron
que podía ter unha bomba dun terrorista
e nós tivemos que dar un longo rodeo
pero foi unha falsa alarma dos falsos
de parís gosto moito das súas chansons
e os poemas e otras artes que nela naceron
pero non da súa fálica metálica torre
e gosto dos discos dos exiliados alí grabados
as cantigas proibidas nos seus paises
como o mesmo grândola vida morena
pero eran outros tempos
todos somos parís pois
leo nos letreiros das paradas
e nos buses da miña inxusta cidade
que solidario o goberno municipal
cos mortos de occidente e de primeira
e todos somos francia mali gaza e sahara
e todos somos ayotzinapa mururoa e alepo
parís a capital dunha centralista
e imperialista república da liberté
egalité fraternité que falacia de estado
que nen recoñece os dereitos
dos franceses que teñen outras linguas
orixinarias ademáis da lingua do imperio
todos somos parís si compas
pero mellor todos somos parisiens
inocentes e anónimos veciñxs do sena
que quixera desembocar no mediterraneo
o cronista