brétemas e máis camiños

inmensa aldea de lugo

dentro das túas murallas

entre paredes dunha vella casona

as fotografías do cántabro vicente

os nosos poemas e recitados

as músicas as cancións

as fondas palabras de maría

que alí ten as súas raices

coordinóu estes traballos

e quere seguir nesa terra

imaxino que unha das moitas

aldeas abandonadas de galiza

nacéu hai algúns ou moitos séculos

e foi medrando lentamente...

o chamado progreso e o consumo

do século xx fixo que perdera poboación

a guerra e a dictadura golpeárona máis

o seu último nacemento hai corenta anos

o seu último habitante marchóu ou morréu

hai uns vinte anos de brétemas

a memoria da aldea

é a suma das memorias

de cada unha das súas casas

logo do comunitario evento

nós marchamos a conversar

darredor dos froitos da terra

as fotografías e os versos

ficaron en silencio outra vez

á beira da praza da soedade

foi tan pouco o que fixemos!

que máis podemos facer?

que lle podemos decir

ao home desta imaxe?

manolo pipas