Xaneiro 2017

Yo soy un hombre sincero
De donde crece la palma
Y antes de morirme, quiero
echar mis versos del alma

Mi verso es de un verde claro
y de un carmín encendido.
mi verso es un ciervo herido
que busca en el monte amparo.

Yo se de un pesar profundo
entre las penas sin nombres
la esclavitud de los hombres
es la gran pena del mundo

Con los pobres de la tierra            
Quiero yo mi suerte echar
el arroyo de la sierra
me complace más que el mar

No me pongan en lo oscuro
a morir como un traidor
yo soy bueno y como bueno
moriré de cara al sol

Cultivo una rosa blanca
en julio como en enero.
para el amigo sincero
que me da su mano franca.

José Martí

Do libro Versos sencillos
que se cantan coa guantanamera

foto ofrenda no día do seu natalicio

na súa estatua neste emigrante porto

unha cativa de chandal rosa
abúrrese coa nai no centro de saúde
linda cativa coas orellas mui abertas

vou facendo un paxariño

de papel bermello e ela

por momentos vai seguindo

as dobreces cos ollos
e rápido ven collelo

e xa xoga co boneco
fágolle outro pequeniño
e pono sobre o grande que ela 
fai voar darredor da súa nai

linda cativa do chandal rosa
pero non me atrevo a decirlle
que ela tamén podería voar
coas súas orellas abertas

como podedes imaxinar
non teño imaxe da cativa
e o texto aproxímaselle

pipas

a seca golpea en silencio
pero a nós non nos mata
e o frío nesta fisterra
é normal para este tempo
demasiado frío noutras rexións
hai cen anos que non nevaba
nalgunhas praias do mediterraneo
desde o país valenciá até o mar exeo

en cidades de toda europa
morren de frío os sen teito
e tamén morren moitas refuxiadas

o cronista

o capital e as persoas
ou atlánticos somos nós

nen ttip nen ceta nen otan
atlánticos somos nós

tras-atlánticos somos nós

non ao libre comercio
que sexan libres as persoas
para moverse polo mundo

atlánticos somos nós
e non eses dos tratados
o capital e a banca
atlańticos somos nós
os destas fisterras
atlánticas son as africanas
e @s auténtic@s antisistema
de yanquilandia e canadá
e os de todos os mares e terras
son as nosas irmáns

o cronista

a música de eleni karaindrou
acompañóu a presentación das crónicas
das moitas demasiadas viaxes ás prisións
de xosé luís e vitoria para ver ao seu fillo
antom santos inocente preso político

na presentación por rafa tareixa braulio
francisco e xosé luís escoitamos falar
desde o actual preso até aquel cativo
do mestre de historia do activista
do alunno do amigo do fillo
do home discreto...

entre música e libros

na libraría andel novas do exterior

63.000 quilómetros de viaxes á cadea
e desde a escrita do libro xa van
algúns miles máis e máis crónicas

logo da presentación dixome xosé luís
a quen coñecín hai 20 anos cando os dous
puxemos os nosos versos no vis a vis
o libro de apoio aos insubmisos
cuarteleiros presos elías e ramiro
díxome que esa música grega
o acompañaba cando escribía as crónicas
e agora busquei esa música para escribir
e sumala as músicas que a min me acompañan
nas envolventes crónicas e noutras escritas

o cronistainsubmiso